Lata 90 w Wisznicach tak jak w całym kraju przeszły pod znakiem reform. Od 1990 Rada Gminy Wisznice mogła samodzielnie decydować o potrzebach i wydatkować je na cele bliskie mieszkańcom gminy. Według ustawy gmina przejęła szkoły od 1 stycznia 1996 r.. Miejscowość gminna uzyskała więc szansę na przekształcenie się w ośrodek o znaczeniu ponadlokalnym.

Po 1944 r. Wisznice zachowały status gminy woj. lubelskiego w pow. włodawskim ze wsiami:Curyn, Dubica Dolna i Dubica Górna, Rowiny, kol. Wisznice, Wygoda, osada i kol. Horodyszcze, Dołholiska, Łyniew, Polubicze Dworskie i Wiejskie, Ratajewicze.

We wrześniu 1939r. Wisznice były miejscem przemarszu różnych oddziałów Wojska Polskiego, w tym grupy zaporowej płk. Tadeusza Zieleniewskiego. Na przełomie września i października 1939r. na krótko znalazła się osada pod okupacją wojsk sowieckich, gdzie w imieniu władz okupacyjnych władzę nominalną pełnił miejscowy Komitet Robotniczo-Chłopski.

Po 1918 r. Wisznice jako osada licząca ponad 1400 mieszkańców, gdzie ponad 50% ogółu mieszkańców stanowili Żydzi zachowała status gminy Horodyszcze w pow. włodawskim w woj. lubelskim. Stanowiła siedzibę parafii obrzędu wschodniobizantyjskiego (do 1929 r.), parafii rzymskokatolickiej a następnie parafii dekanatu w diecezji siedleckiej oraz żydowskiej gminy wyznaniowej.

Po upadku Rzeczypospolitej szlacheckiej Wisznice jako miasteczko prywatne Sapiehów i siedziba hrabstwa włączone zostały do cyrkułu bialskiego pod zaborem austriackim. Zachowują status siedziby parafii grekokatolickiej i dekanatu w diecezji chełmskiej i parafii rzymskokatolickiej.

Na początku XVII stulecia dobra wisznickie wraz z miasteczkiem Wisznice i dworem w wyniku podziału rodzinnego przechodzą w 1614 r. w ręce Krzysztofa Sapiehy, krajczego, stolnika i podczaszego W. Ks. Litewskiego, obrońcy Chocimia. Właściciel ten funduje w miasteczku Wisznice drewniany kościół rzymskokatolicki bogato go uposażając w fundusze zabezpieczone na dobrach wisznickich. Dokumentem z 1630 r.

Od początku XVI wieku Wisznice należały do magnackiego rodu Sapiehów i były osadą położoną z dala od większych miast, na piaskach i błotach podlaskich przy szlaku dróg wiodących z Radzynia i Parczewa w kierunku Bugu, do Sławatycz i Włodawy oraz przez Łomazy do Białej Podlaskiej.

W związku z położeniem w pasie granicznym Wisznice wchodziły, na dłużej lub krócej, w skład Polski, Litwy jak i również Rusi. Tereny te określano mianem Podlasie ("Pollexini", "Podlachia", "Podlasze"), czyli obszar graniczny między Mazowszem, Prusami, Litwą, Rusią.

Ziemie położone wokół Brześcia i Mielnika stanowiły w średniowieczu rubież, na której ścierały się wpływy zachodnich i wschodnich plemion słowiańskich, Jaćwingów (Jadźwingów), Litwy, a nawet Prusów.